Harbour of Sazan island
Beschreibung
The Strait of Otranto on a map from the beginning of the 17th century. The island was known as Sason (Ancient Greek: Σάσων) in antiquity and was already mentioned by Polybius in a military episode taking place in 215 BC. Part of the Roman and Byzantine empires, it was captured by the Anjou of Naples in 1279, and was held by Albanian lords in the 14th century, often under the protection of Venice. The Ottoman Turks captured it around 1400, but it belonged to the Venetians by 1696. From then on, it follows the fate of the Ionian Islands, which were eventually given to Britain in 1815 as an autonomous republic under British protection. In 1864 the island was ceded to Greece with the rest of the Ionian Islands as part of Diapontia Islands, but not occupied, coming under de facto Ottoman control. It was not until the First Balkan War in 1912 that Greece landed soldiers on the island and formally claimed it. After the end of the Second Blkan War in 1913, Italy and Austria-Hungary pressed Greece to evacuate the southern part of modern Albania. Finding the island too unimportant to risk war with Italy, Greece evacuated it. Italy in turn occupied it on 30 October 1914, and established a military commander on the island, which is called Saseno in Italian. This was later ratified on 26 April 1915 by the secret Treaty of London. After World War I, Albania formally ceded the island to Italy on 2 September 1920 as part of the Albano-Italian protocol. The island was part of Italy from 1920 until World War II, it was administratively part of Lagosta, inside the Italian Province of Zara. In those years the Italian authorities built a lighthouse and some naval fortifications, and populated the island with a few families of fishermen relocated from Apulia. The island was united to the Italian Governatorate of Dalmatia in 1941 during World War II and ceded to Albania on 10 February 1947, under the postwar peace treaty with Italy.
During the Cold War between the Soviet Union and the United States, Albania relied heavily on the Soviet Union. During that time, the Soviets built a Whiskey-class submarines base and a Chemical/Biological weapons plant on the island and surrounding areas. After the fall of communism four submarines remained at Porto Palermo. To this day, many Soviet-era gas masks can still be found scattered around the valley of the island.The island now is uninhabited but there is a small Italo-Albanian naval base, used mainly to counter contraband between southern Italy and Albania and as a training field for the Royal Navy. In 2010, the island's surrounding sea waters, and those of adjacent Karaburun Peninsula were proclaimed a National Marine Park by the Albanian government.
Die Straße von Otranto auf einer Karte vom Anfang des 17. Jahrhunderts. Die Insel war in der Antike als Sason (Altgriechisch: Σάσων) bekannt und wurde bereits von Polybius in einem militärischen Ereignis erwähnt, das 215 v. Chr. stattfand. Als Teil des römischen und byzantinischen Reiches wurde sie 1279 vom Anjou von Neapel erobert und im 14. Jahrhundert von albanischen Herren gehalten, oft unter dem Schutz Venedigs. Die osmanischen Türken eroberten die Insel 1400, aber dann gehörte sie den Venezianern ab 1696. Von da an folgt es dem Schicksal der Ionischen Inseln, die schließlich 1815 als autonome Republik unter britischem Schutz an Großbritannien übergeben wurden. 1864 wurde die Insel mit dem Rest der Ionischen Inseln als Teil der Diapontia-Inseln an Griechenland abgetreten, aber nicht besetzt, da sie de facto unter osmanische Kontrolle geriet. Erst im Ersten Balkankrieg 1912 landete Griechenland mit Soldaten auf der Insel und forderte sie offiziell heraus. Nach dem Ende des Zweiten Balkan-Krieges 1913 drängten Italien und Österreich-Ungarn Griechenland, den südlichen Teil des modernen Albaniens zu evakuieren. Griechenland fand die Insel zu unwichtig, um einen Krieg mit Italien zu riskieren, und evakuierte sie.
Italien wiederum besetzte es am 30. Oktober 1914 und errichtete auf der Insel einen Militärbefehlshaber, der auf Italienisch Saseno heißt. Dies wurde später am 26. April 1915 durch den Geheimvertrag von London ratifiziert. Nach dem Ersten Weltkrieg trat Albanien die Insel am 2. September 1920 im Rahmen des albanisch-italienischen Protokolls offiziell an Italien ab. Die Insel war von 1920 bis zum Zweiten Weltkrieg Teil Italiens, sie war administrativ Teil von Lagosta in der italienischen Provinz Zara. In diesen Jahren bauten die italienischen Behörden einen Leuchtturm und einige Seebefestigungen und besiedelten die Insel mit einigen aus Apulien umgesiedelten Fischerfamilien. Die Insel wurde 1941 während des Zweiten Weltkriegs mit dem italienischen Gouvernement Dalmatien vereinigt und am 10. Februar 1947 im Rahmen des Nachkriegsfriedensvertrags mit Italien an Albanien abgetreten.
Während des Kalten Krieges zwischen der Sowjetunion und den Vereinigten Staaten war Albanien stark auf die Sowjetunion angewiesen. Während dieser Zeit bauten die Sowjets eine U-Boot-Basis der Whisky-Klasse und eine chemisch-biologische Waffenfabrik auf der Insel und in den umliegenden Gebieten. Nach dem Fall des Kommunismus blieben vier U-Boote in Porto Palermo. Bis heute sind viele Gasmasken aus der Sowjetzeit im Tal der Insel verstreut. Die Insel ist jetzt unbewohnt, aber es gibt einen kleinen italienisch-albanischen Marinestützpunkt, der hauptsächlich zur Bekämpfung von Schmuggelware zwischen Süditalien und Albanien und als Übungsfeld für die Royal Navy dient. Im Jahr 2010 wurden das umliegende Meerwasser der Insel und das der angrenzenden Karaburun-Halbinsel von der albanischen Regierung zum Nationalen Meerespark erklärt.
Ngushtica e Otrantos në një hartë nga fillimi i shekullit të 17-të. Ishulli ishte i njohur si Sason (Greqishtja e lashtë: Σάσων) në antikitet dhe tashmë ishte përmendur nga Polybius në një ndodhi ushtarake 215 vite para Krishtit. Si pjesë e perandorive Romake dhe Bizantine, ajo u zaptua nga Anjou e Napolit në 1279, dhe u mbajt nga zotërinjtë aristokratë shqiptarë në shekullin e 14, shpesh nën mbrojtjen e Venecias. Turqit Osmanë e pushtuan atë rreth vitit 1400, por më vonë në 1696 ajo ju dha Venedikasve. Prej atëherë e tutje, ajo ndjek fatin e Ishujve Jon, të cilët përfundimisht iu dhanë Britanisë në 1815 si një republikë autonome nën mbrojtjen Britanike. Në 1864 ishulli iu dha Greqisë me pjesën tjetër të Ishujve Jon si pjesë e Ishujve Diapontia, por nuk u pushtua, duke u vënë nën kontrollin de facto Osman. Vetëm në Luftën e Parë të Ballkanit në 1912 Greqia zbarkoi ushtarë në ishull dhe e pretendoi zyrtarisht atë. Pas përfundimit të Luftës së Dytë të Ballkanit në 1913, Italia dhe Austro-Hungaria i bënë presion Greqisë për të evakuuar pjesën jugore të Shqipërisë moderne. Duke e parë ishullin shumë të parëndësishëm për të rrezikuar luftën me Italinë, Greqia e evakuoi atë. Nga ana tjetër, Italia e pushtoi atë më 30 tetor 1914 dhe krijoi një komandant ushtarak në ishull, i cili në italisht quhet Saseno. Kjo më vonë u ratifikua më 26 Prill 1915 nga Traktati sekret i Londrës. Pas Luftës së Parë Botërore, Shqipëria i dha zyrtarisht ishullin Italisë në 2 Shtator 1920 si pjesë e protokollit Albano-Italian. Ishulli ishte pjesë e Italisë nga 1920 deri në Luftën e Dytë Botërore, ishte administrativisht pjesë e Lagosta, brenda Provincës Italiane të Zara. Në ato vite autoritetet italiane ndërtuan disa fortifikime detare dhe populluan ishullin me disa familje peshkatarësh të zhvendosur nga Pulia. Ishulli u bashkua me Guvernatorin Italian të Dalmacisë në 1941 gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe iu dha Shqipërisë më 10 shkurt 1947, nën traktatin e paqes së pas luftës me Italinë.
Gjatë Luftës së Ftohtë midis Bashkimit Sovjetik dhe Shteteve të Bashkuara, Shqipëria u mbështet shumë nga Bashkimin Sovjetik. Gjatë asaj kohe, Sovjetikët ndërtuan një bazë të nëndetëseve të klasit Uiski dhe një fabrikë armësh kimike / biologjike në ishull dhe në zonat përreth. Pas rënies së komunizmit katër nëndetëse mbetën në Porto Palermo. Deri më sot, shumë maska me gaz të epokës Sovjetike mund të gjenden ende të shpërndara përreth luginës së ishullit. Ishulli tani është i pabanuar, por ekziston një bazë e vogël detare Italo-Shqiptare, e përdorur kryesisht për të luftuar kontrabandën midis Italisë së Jugut dhe Shqipërisë dhe si një fushë trajnimi për Marinën Mbretërore. Në 2010, ujërat përreth detit të ishullit dhe ato të Gadishullit ngjitur me Karaburun u shpallën një Park Kombëtar Detar nga qeveria shqiptare.
During the Cold War between the Soviet Union and the United States, Albania relied heavily on the Soviet Union. During that time, the Soviets built a Whiskey-class submarines base and a Chemical/Biological weapons plant on the island and surrounding areas. After the fall of communism four submarines remained at Porto Palermo. To this day, many Soviet-era gas masks can still be found scattered around the valley of the island.The island now is uninhabited but there is a small Italo-Albanian naval base, used mainly to counter contraband between southern Italy and Albania and as a training field for the Royal Navy. In 2010, the island's surrounding sea waters, and those of adjacent Karaburun Peninsula were proclaimed a National Marine Park by the Albanian government.
Die Straße von Otranto auf einer Karte vom Anfang des 17. Jahrhunderts. Die Insel war in der Antike als Sason (Altgriechisch: Σάσων) bekannt und wurde bereits von Polybius in einem militärischen Ereignis erwähnt, das 215 v. Chr. stattfand. Als Teil des römischen und byzantinischen Reiches wurde sie 1279 vom Anjou von Neapel erobert und im 14. Jahrhundert von albanischen Herren gehalten, oft unter dem Schutz Venedigs. Die osmanischen Türken eroberten die Insel 1400, aber dann gehörte sie den Venezianern ab 1696. Von da an folgt es dem Schicksal der Ionischen Inseln, die schließlich 1815 als autonome Republik unter britischem Schutz an Großbritannien übergeben wurden. 1864 wurde die Insel mit dem Rest der Ionischen Inseln als Teil der Diapontia-Inseln an Griechenland abgetreten, aber nicht besetzt, da sie de facto unter osmanische Kontrolle geriet. Erst im Ersten Balkankrieg 1912 landete Griechenland mit Soldaten auf der Insel und forderte sie offiziell heraus. Nach dem Ende des Zweiten Balkan-Krieges 1913 drängten Italien und Österreich-Ungarn Griechenland, den südlichen Teil des modernen Albaniens zu evakuieren. Griechenland fand die Insel zu unwichtig, um einen Krieg mit Italien zu riskieren, und evakuierte sie.
Italien wiederum besetzte es am 30. Oktober 1914 und errichtete auf der Insel einen Militärbefehlshaber, der auf Italienisch Saseno heißt. Dies wurde später am 26. April 1915 durch den Geheimvertrag von London ratifiziert. Nach dem Ersten Weltkrieg trat Albanien die Insel am 2. September 1920 im Rahmen des albanisch-italienischen Protokolls offiziell an Italien ab. Die Insel war von 1920 bis zum Zweiten Weltkrieg Teil Italiens, sie war administrativ Teil von Lagosta in der italienischen Provinz Zara. In diesen Jahren bauten die italienischen Behörden einen Leuchtturm und einige Seebefestigungen und besiedelten die Insel mit einigen aus Apulien umgesiedelten Fischerfamilien. Die Insel wurde 1941 während des Zweiten Weltkriegs mit dem italienischen Gouvernement Dalmatien vereinigt und am 10. Februar 1947 im Rahmen des Nachkriegsfriedensvertrags mit Italien an Albanien abgetreten.
Während des Kalten Krieges zwischen der Sowjetunion und den Vereinigten Staaten war Albanien stark auf die Sowjetunion angewiesen. Während dieser Zeit bauten die Sowjets eine U-Boot-Basis der Whisky-Klasse und eine chemisch-biologische Waffenfabrik auf der Insel und in den umliegenden Gebieten. Nach dem Fall des Kommunismus blieben vier U-Boote in Porto Palermo. Bis heute sind viele Gasmasken aus der Sowjetzeit im Tal der Insel verstreut. Die Insel ist jetzt unbewohnt, aber es gibt einen kleinen italienisch-albanischen Marinestützpunkt, der hauptsächlich zur Bekämpfung von Schmuggelware zwischen Süditalien und Albanien und als Übungsfeld für die Royal Navy dient. Im Jahr 2010 wurden das umliegende Meerwasser der Insel und das der angrenzenden Karaburun-Halbinsel von der albanischen Regierung zum Nationalen Meerespark erklärt.
Ngushtica e Otrantos në një hartë nga fillimi i shekullit të 17-të. Ishulli ishte i njohur si Sason (Greqishtja e lashtë: Σάσων) në antikitet dhe tashmë ishte përmendur nga Polybius në një ndodhi ushtarake 215 vite para Krishtit. Si pjesë e perandorive Romake dhe Bizantine, ajo u zaptua nga Anjou e Napolit në 1279, dhe u mbajt nga zotërinjtë aristokratë shqiptarë në shekullin e 14, shpesh nën mbrojtjen e Venecias. Turqit Osmanë e pushtuan atë rreth vitit 1400, por më vonë në 1696 ajo ju dha Venedikasve. Prej atëherë e tutje, ajo ndjek fatin e Ishujve Jon, të cilët përfundimisht iu dhanë Britanisë në 1815 si një republikë autonome nën mbrojtjen Britanike. Në 1864 ishulli iu dha Greqisë me pjesën tjetër të Ishujve Jon si pjesë e Ishujve Diapontia, por nuk u pushtua, duke u vënë nën kontrollin de facto Osman. Vetëm në Luftën e Parë të Ballkanit në 1912 Greqia zbarkoi ushtarë në ishull dhe e pretendoi zyrtarisht atë. Pas përfundimit të Luftës së Dytë të Ballkanit në 1913, Italia dhe Austro-Hungaria i bënë presion Greqisë për të evakuuar pjesën jugore të Shqipërisë moderne. Duke e parë ishullin shumë të parëndësishëm për të rrezikuar luftën me Italinë, Greqia e evakuoi atë. Nga ana tjetër, Italia e pushtoi atë më 30 tetor 1914 dhe krijoi një komandant ushtarak në ishull, i cili në italisht quhet Saseno. Kjo më vonë u ratifikua më 26 Prill 1915 nga Traktati sekret i Londrës. Pas Luftës së Parë Botërore, Shqipëria i dha zyrtarisht ishullin Italisë në 2 Shtator 1920 si pjesë e protokollit Albano-Italian. Ishulli ishte pjesë e Italisë nga 1920 deri në Luftën e Dytë Botërore, ishte administrativisht pjesë e Lagosta, brenda Provincës Italiane të Zara. Në ato vite autoritetet italiane ndërtuan disa fortifikime detare dhe populluan ishullin me disa familje peshkatarësh të zhvendosur nga Pulia. Ishulli u bashkua me Guvernatorin Italian të Dalmacisë në 1941 gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe iu dha Shqipërisë më 10 shkurt 1947, nën traktatin e paqes së pas luftës me Italinë.
Gjatë Luftës së Ftohtë midis Bashkimit Sovjetik dhe Shteteve të Bashkuara, Shqipëria u mbështet shumë nga Bashkimin Sovjetik. Gjatë asaj kohe, Sovjetikët ndërtuan një bazë të nëndetëseve të klasit Uiski dhe një fabrikë armësh kimike / biologjike në ishull dhe në zonat përreth. Pas rënies së komunizmit katër nëndetëse mbetën në Porto Palermo. Deri më sot, shumë maska me gaz të epokës Sovjetike mund të gjenden ende të shpërndara përreth luginës së ishullit. Ishulli tani është i pabanuar, por ekziston një bazë e vogël detare Italo-Shqiptare, e përdorur kryesisht për të luftuar kontrabandën midis Italisë së Jugut dhe Shqipërisë dhe si një fushë trajnimi për Marinën Mbretërore. Në 2010, ujërat përreth detit të ishullit dhe ato të Gadishullit ngjitur me Karaburun u shpallën një Park Kombëtar Detar nga qeveria shqiptare.
Kurzbeschreibung
Map of the harbour of Sazan / Karte des Hafens von Sazan / Harta e portit të Sazanit
Institution
Alfred Diebold
Dateien
Quellenangabe
„Harbour of Sazan island ,” Remains of Paranoia, zuletzt aufgerufen am 26. November 2024, https://ausstellungen.deutsche-digitale-bibliothek.de/remains-of-paranoia/items/show/12.